چرا على (ع) در فتوحات

 خلفاء شرکت نداشت ؟

امیرمؤمنان علیه السلام که به سبب شجاعت ها و فداکارى هاى فراوان

در نبردهاى دوران پیامبر صلى الله علیه وآله و مهارت هاى بسیار در

 امور جنگى ، کارنامه درخشانى از خویش به یادگار گذاشته بود ، نقش

 تعیین کننده امیر مؤمنان در نبردهاى عصر پیامبر صلى الله علیه وآله

هم چون پیکارهاى بدر، احد، خندق، خیبر و... از او یک جنگاور تمام

عیار و بلامنازع ساخته بود ؛ چنان که خود مى فرماید :

وَ هَلْ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَشَدُّ لَهَا مِرَاساً ، وَأَقْدَمُ فِیهَا مَقَاماً مِنِّی ! لَقَدْ نَهَضْتُ فِیهَا

وَمَا بَلَغْتُ الْعِشْرِینَ .

نهج البلاغه ، خطبه 27 .

 آیا یکى از قریش تجربه‌هاى جنگى سخت و دشوار مرا دارد ؟ و آیا

کسى در پیکار توانست از من پیشى بگیرد ؟ هنوز بیست ساله نشده بودم

 که در میدان نبرد حضور فعال داشتم .

خلیفه دوم، عمر بن خطّاب اعتراف مى کند :

واللّه لولا سیفه لما قام عمود الإسلام .

ابن أبى الحدید، شرح نهج البلاغه، ج 12، ص 82

.

اگر شمشیر علی علیه السلام نبود‌ ، عمود خیمه اسلام استوار نمی‌شد

.

با توجه به این ویژگی‌ها ، خلفا نمى توانستند در برابر دوری علی علیه

 السلام از میادین نبرد بى تفاوت باشند ؛ چراکه شرکت نکردن امیر

مؤمنان در فتوحات و انزواى حضرت مى توانست این سؤال را در

 اذهان مسلمانان برانگیزاند که چرا على بن ابى طالب علیه السلام با آن

همه سوابق درخشان در نبردهاى گذشته ، اکنون که زمان انتشار اسلام

در سرزمین هاى کفر و شرک رسیده است ، بى تفاوت و یا منزوى است ؟

مگر چه اتّفاقى افتاده و چه تغییرى حاصل شده که امیر مؤمنان در هیچ

یک از جنگ ها شرکت نمى کند ؟

آیا جهاد با مشرکان را واجب نمى داند ؟ ! و یا خلافت خلفا را مشروع

نمى داند و این جنگ ها را بدعت مى داند ؟ یا این که نشر اسلام را در

 سایه به اصطلاح فتوحات (شما بخوانید در سایه شمشیر) معقول

نمى داند ؟ و نمى خواهد آیندگان به آیین سراسر مهر و عطوفت اسلام ،

 به صورت یک دین خشونت محور نگاه کنند ، و عملکرد خلاف دین و

عقل فرماندهان را به حساب اسلام بگذارند ؟